In de examentijd
veranderen wij,
muzische docenten,
van inspiratoren
in meetlatten.

Een verbazingwekkende
transformatie.

We leggen
het spel van
onze leerlingen
en studenten
naast criteria
en ijkpunten.

En al die meetlatten
en normen
en waarden
en cijfers
en beoordelingen
creëren de illusie
dat persoonlijke
ontwikkeling
werkelijk waar
meetbaar is.

Terwijl we
allemaal
onze levenspaden
niet altijd dankzij
maar ook desondanks
meetmomenten
hebben
doorlopen
en doorstaan.

Meten is weten
maar
in de toekomst kijken
kunnen we
geen van allen…

Geduld is een schone zaak
bijvoorbeeld
als we praten over
leerprocessen.

Een eenvoudige
motorisch vaardigheid
kan in het brein
wel voor 3 of meer maanden
neurale arbeid
zorgen.

Laat staan de tijd
die het kost
om meerdere
geautomatiseerde vaardigheden
te kunnen combineren,
ofwel: multi-tasken.

Vandaar dat ik
best wel geduldig ben.

Maar misschien
is dat ook wel
een valkuil.

Dat ik,
als een leerling
nog steeds
nog steeds
nog steeds
iets niet doet
of iets niet kan
denk dat hij (of zij)
dan blijkbaar een
langzame leerling zou zijn.

Langzamer
dan gemiddeld.

Tja.
Terwijl soms ook gewoon blijkt
dat een leerling
minder braaf en / of gefocust
studeert
dan ik zou denken.

Na al die jaren
zijn die alarmbellen bij mij
nog steeds niet geautomatiseerd…

Zijn er woorden
waarmee we onszelf
richting kunnen geven
ons staan
en zijn
sturen?

Sinds een kwart eeuw
lesgeven geef ik,
met inspiratie
van anderen,
de volgende mantra
aan mijn leerlingen:

Mijn voeten staan op de aarde
Mijn benen dragen mijn romp
Mijn ruggengraat is lang, tot achter mijn oren
Mijn heupgebied is vrij
Mijn grote buikspieren zijn zacht
Ik voel de achterkant van mijn schedel in de ruimte om mij heen
Mijn armen bungelen
Mijn ogen zien de wereld om mij heen
Mijn kaak is met vakantie

Opeens
zijn we van top tot teen
flexibel
en sterk