De eerste poging
van een leerling is
vaak niet
conform zijn of haar eigen wens

Wil je ‘m nog een keer doen?
of gaan we door?

Wil je ‘m nog een keer doen?
of zal ik erop reageren?

De leerling weet zelf het beste
of de versie die hij of zij zojuist speelde
de werkelijkheid van het oefenen laat horen
of dat ie
eigenlijk wel beter zou kunnen

Het stellen van de vraag:
‘wil je ‘m nog een keer doen?’
is voor zowel de docent
als de leerling
leerzaam en nodigt uit
tot reflectie

Altijd fascinerend
om te zien
en te beluisteren
hoe die tikkende voet
– die zo z’n best doet –
vaak niets te maken lijkt te hebben
met de muziek die tegelijkertijd
gespeeld wordt.

Die tikkende voet:
het resultaat
van een tellend mens.

Maar tellen
– hoe belangrijk ook –
kan totaal nutteloos zijn
als het niet deel uitmaakt
van het voelen van de puls.

Puls.
Het voelen van de maatsoort
het voelen van de muziek in je lichaam
het gevoel dat je zou kunnen dansen
die doorgaande beweging
waardoor je bijna niet stil kunt staan
of niet stil kunt zitten…

Het ervaren van de puls
geeft een geweldige focus
voor het spelen van de muziek.

Het ervaren van de puls
lijkt ook een heldere taak te geven
aan de kleine hersenen
– of cerebellum –
waardoor deze niet de kans krijgen
in hun FFF modus te schieten
als we zenuwachtig zijn.

Dus in plaats van onze leerlingen driftig te laten tellen
en met hun voeten te tikken
kunnen we ze beter de puls laten voelen
en het tellen gebruiken als
(onder)verdeling
van de maatsoort…