Het begrijpen
(kennen en kunnen)
van de toonsoort
en de harmonie binnen de toonsoort
voorkomt foute noten
en moeilijkheden

Zie dit fragment van
Raffaele Galli:
hij kende zijn Pappenheimers
en zette ze aan het tonale werk

Wonderen gebeuren
als leerlingen
vanaf het mezzoforte (vierde regel)
tot het forte (drie regels verder)
de harmonie per maat echt
tot zich door laten dringen
en ook nog die laatste achtste
ervaren als bruggetje
tussen het ene
en het andere akkoord

Niet alleen foutloos
maar ook opeens muzikaal
en mooi, oh zo mooi

Bij een moeilijk loopje
gaan we er
vaak vanuit
dat de vingers
‘het niet doen’.

Train de vingers.
Ze doen niet
wat wij willen.

Maar misschien
doen de vingers
wel
wat wij willen,
maar willen we
te weinig
of iets anders
of juist niets.

Zeggen we
van een typist
die
fouten maakt
dat ‘ie
slechte vingers heeft?

Zeggen we
van een organist
die in een baspartij
fouten maakt
dat ‘ie
slechte voeten heeft?

Of begrijpen we
dat de vingers
en de voeten
alleen maar doen
wat wij ze vragen
te doen?

Diagnose 1:
Ligt de moeilijkheid
bij de zender of de ontvanger?