Jonge zoogdieren, inclusief wij mensenkinderen, leren door te spelen.
Om te kunnen, te kennen en volwassen te worden.
Echter, tijdens het opgroeien verliezen wij mensenzoogdieren
dat speelse.

Leren wordt ploeteren en zwoegen.
Frustratie mag meedoen.

Maakt dat ons nou ‘typisch menselijk’?

Onze leerlingen:

Ik dacht aan mijn buikspieren
Ik dacht aan het legato
Ik dacht aan de pianopartij
Ik dacht aan de zuiverheid
Ik dacht aan de emoties

Ik dacht?
Van het werkwoord
denken?

Laten we
meer-eisender zijn
wat betreft
de woordkeuze van onze
leerlingen:

Ik voelde mijn buikspieren
Ik luisterde naar het vibrato
Ik hoorde de pianopartij in mijn hoofd
Ik luisterde naar de zuiverheid
Ik voelde de emoties

Het zou zomaar
kunnen dat we daardoor
ons brein heel anders
gaan gebruiken…