Iedereen die muziek maakt
– en dit geldt misschien wel het meest
voor volwassen amateurs –
kent dat spanningsveld tussen
weten
hoe het zou kunnen klinken
en klinken
hoe we het kunnen

Het besef dat er altijd een
Emmanuel Pahud
of Lang Lang
of Janine Jansen
of Maria Callas
is die verder kwam
mooier speelde
een ander muzisch brein had

Soms laten we dat besef toe
staan we toe dat het ons
demotiveert
bewust maakt van onze beperkingen
van onze vervlogen dromen
van had ik maar
Maar waarom eigenlijk?

Als we kunnen genieten
van het luisteren naar muziek
en als we kunnen genieten
van het maken van muziek
waarom gunnen we ons dan niet
om ook eenvoudigweg te genieten van
onze eigen klinkende resultaten?