Kinderen leren met vallen en opstaan.
Waarom valt het kind?
Omdat het simpelweg niet kan staan.
Of schaatsen.
Nog niet.

Is er iemand die dit vallen als ‘fout’ of ‘mislukt’ zou classificeren?
Vast niet.

Waarom ervaren zoveel musici iets nog niet kunnen
dan als fouten maken?
En als ongewenst,
terwijl het gewoon een stadium is in het leerproces?

Lesgeven lijkt wel
uit drie stadia
te bestaan
1) wat doet / kan / weet de leerling nu?
2) wat zou de volgende stap kunnen zijn?
3) hoe komen we daar?

Leerlingen
lijken soms wel
in een parallel
universum
te verkeren:
1) ik doe het fout!
2) dat kan ik nooit…
3) en dat gaat me ook nooit lukken…

Tja.
Heel wat meer dan
drie hobbels
te nemen.