Na de mantra voor een staande houding
was er de uitdaging om
een zittende versie te bedenken
die sluit als een bus
die past als een warme jas
en staat als een boom

Met dank aan anderen
die meemijmerden
hier de zittende mantra

Mijn stoel heeft zes poten
Mijn voeten staan op de grond
Mijn dijbenen en billen zinken in de zitting van de stoel
Mijn ruggengraat is lang
Ik voel de achterkant van mijn schedel in de ruimte om mij heen
Mijn buikspieren zijn zacht
Mijn armen zijn zwaar
Mijn ogen kijken naar de wereld om mij heen
Mijn kaak is met vakantie…

Iedere beginnende leerling
voelt als een onbeschreven blad
een witte bladzijde
mag alles nog leren
een wereld voor zich
onschuldig en blanco
puur
een nieuw begin
een weg te gaan
mag alles nog leren

Wanneer komt dan die omslag
dat moment dat onze kijk op
mag alles nog leren
verandert in
doet dingen niet goed?

Wanneer verandert ons perspectief
van onbeschreven pagina
mag alles nog leren
in het idee
dat onze leerling
fouten maakt?

Wanneer sluipt bij ons het idee binnen
dat leerlingen wellicht
een plafond hebben
beperkingen
attitudes?

Wanneer voelen wij
dat onze eigen zin
verwachtingen
toekomstdromen
veranderen in
lichte teleurstelling?