Als we leren musiceren
vergelijken met
het leren
van moedertaal
dan valt
wat mij betreft
samen improviseren
onder samen praten
of
beter:
onder brabbelen.

Zodra een jong kind
klanken
kan nabootsen
start hij met
brabbelen.

Iedere ouder
zal
ervaren dat
brabbelen
een waardevolle
vorm van communicatie is.

Iedere
ook beginnende
leerling
kan
met slechts drie noten
of zelfs nog minder
samen met ons
eindeloos
musiceren
oftewel
improviseren
oftewel
praten
oftewel
brabbelen
oftewel:
ga dat gesprek aan!

Een collega
maakte mij attent
op de waarde
van een
mooie finale
tijdens de muziekles
of een repetitie.

Bijvoorbeeld
door te eindigen
met een gezamenlijk
musiceermoment
waar iedereen
leerling en docent
speler, zanger en dirigent
een gedeeld gevoel
van meesterschap
ervaren.

‘Wat is het heerlijk om te musiceren,
ik heb nu al zin in volgende week! ‘

Zijn opmerking
inspireert mij
en maakt me ervan bewust
dat
mijn finales
niet altijd grande
zijn
en
bewuster
spannender
en vast
veel effectiever
mogen.

Ik ga ermee
aan de slag
experimenteren
uitproberen.

Jonge voetballertjes
een training
ze rennen
spelen
schoppen
tegen de bal
tegen elkaar
glijden uit
modder op hun benen
gras tussen hun tanden
nat van de regen
spelen voetbal
voelen voetbal
leren voetbal
ervaren voetbal
met elkaar
met de trainer
de hele tijd
volop bezig

Wellicht
gaan ze straks
ook een bal
trappen tegen
de muur
de garagedeur
hun leerproces
gaat door
omdat ze willen
omdat ze weten
wat ze kunnen doen
met die bal
met dat been
met dat andere been
of bijna weten
niet helemaal
maar wel bijna…

Van mij
mag onze muziekles
ook erg
op training lijken

Deze uitspraak
kwam van Leone Buyse
een Amerikaanse fluitist
met Nederlandse wortelen
die een masterclass gaf
lang geleden
toen ik nog
student was.

De zin
maakte enorme indruk.

Wie
werkt er het hardst
in de muzieklessen
die wij geven?
Wie doet het denkwerk?
Wie komt met de ideeën?
Wie verzint de oefeningen?
Wie interpreteert de muziek?

In onze pogingen
om prachtig
en verstandig
les te geven
maken we de leerling
soms
onbedoeld
passiever
dan we zouden willen…

Wat was er eerst
de stoel
of een mijmering over
de stoel?

Of misschien
ontstond de stoel
gaandeweg
een experiment
een probeersel
een doen
maken
en daardoor
ontstonden
als vanzelf
nog meer
nieuwe ideeën
en gedachten
ontstond iets concreets…

Wat was er eerst?
die mooie melodie
of een mijmering over
die mooie melodie?

Of misschien
ontstond de melodie
gaandeweg
een ongemerkt neuriën
een flard van klank
innerlijk zingen
en daardoor
ontstonden
als vanzelf
nieuwe ideeën
en gedachten
ontstond muziek…

Verbeeldingskracht +
doen +
nadenken =
creativiteit
de bron van
ja
van alles

Uhmmmm
er was iets
met kunstonderwijs
en het ontwikkelen
van creativiteit.
Help me even…

Ik ben ontzettend blij
met de mogelijkheden
die ‘de telefoon’
mij biedt
bij het lesgeven.

Ten eerste: Contact
Bij de jongste leerlingen
een whatsappgroepje
van leerling + ouders + docent
zodat iedereen
van alles op de hoogte is.

Daarnaast: Kijkje in de keuken
Met filmpjes
en foto’s
van bijzondere momenten
in de les.

En natuurlijk: Hulp bij thuiswerk
Filmpjes van oefeningen
door mij of de leerling
audiofragmenten
foto’s van voor en na
et cetera
om de leerling te helpen
bij het oefenen.

En: Inspiratie
Zo eenvoudig
een mooi filmpje van YouTube
een link naar Spotify
achtergrondinformatie
of wat dan ook maar
ter lering ende vermaeck…

Hoe deden we dat eigenlijk
vóór de komst van de
slimme telefoon?

Tja.
Om diverse redenen heb ik
werkelijk waar
problemen
met dit begrip.

Ten eerste
bestaan er
wat mij betreft
geen problemen
als we
het hebben over
leren.

Wel veel wat
we nog niet kunnen
uitdagingen
mysteriën
puzzels
schatkaarten
maar…
geen problemen.

Ten tweede
verbeeldt dit
om de een of andere
reden
de kijk die wij hebben
op het oefenen
van onze leerlingen.

Ze zouden
in staat moeten zijn
om zelf
alle lastigheden
op te lossen
en hun eigen spel
te verbeteren.

Ik vroeg de Master Educatie
studenten
hoe oud ze waren
toen ze dit konden.

Hun antwoord:
‘Only recently…’

Het wordt tijd
voor een andere kijk
op oefenen…