Waar komt
bij onze leerlingen
toch
die universele gewoonte
vandaan om bij
iedere – kleine of grotere – vergissing
‘sorry’ te zeggen?

Oeps, sorry
Oh nee, sorry
Oh foutje, sorry
Oh bah, sorry
Sorry
Sorry dat ik zo vaak sorry zeg…
Sorry…

Wij hoeven niets te doen,
de leerling
pijnigt zichzelf
doorlopend
met venijnige steekjes
vol kritiek…

Jammer,
want in een leerproces
hoeven wij
– leerling en docent –
niet negatief te zijn:
de leerling kan iets nog niet.

Door sorry te zeggen
straft de leerling
zijn gebrek aan
neurale connectiviteit af
in plaats van zichzelf
meer geduld en tijd
te gunnen.

Daarom is
sorry
in mijn lessen ‘verboden’
12 x sorry = zelfgebakken appeltaart.

Een succesvolle
strategie:
die appeltaart
laat jammergenoeg
nog steeds
op zich wachten…