Een student lette op
het gelijktijdig
bewegen van zijn vingers
Zijn pink
ik weet niet meer van welke hand
was steeds
een beetje trager
dan de rest
De student
slaakte een zucht
‘Ben je teleurgesteld in je pink?’
vroeg ik
‘Ja’ zei hij, ‘eigenlijk wel’
‘Arme pink’ zei ik
‘hij doet zo z’n best…’
En meer kunnen we niet doen:
1) ons best
2) aandacht geven
3) geduldig zijn
Tot de neurale connectiviteit
in ons brein
ons (en onze pink)
in staat stelt
om te reageren
op onze opdrachten
Heb geduld
Wees aandachtig
Leer door
Doe je best
Dan komt het vanzelf goed
aandacht voor de musicus 
Arme, kleine linker pink. Het was in 1970 dat ik als fluitist met de Koninklijke Harmonie van Thorn de ouverture van Willem Tell speelde. Het arrangement voor harrmonie-orkest staat in As, 4 mollen dus. Daar waar de althobo de solo speelt heeft de fluit de figuratie. Dat ging altijd heel goed, maar om die As te grijpen die maar steeds terug kwam werd steeds moeilijker: het pinkje kreeg er genoeg van en werd het beu, maar ik kon het toch overhalen om zijn werk te doen maar dat deed het niet met plezier. Later, in 1974 speelde ik in het Orchestre Philharmonique de Liège dezelfde solo, maar dan in G, 1 kruis dus. Daar was ik heel blij mee, want nu had ik dat verduivelde pinkje niet nodig, het fladderde nu vrolijk met de andere vingers mee… Ik denk dat het probleem zit in een afwijking in de onderrug waardoor ik tijdens het spelen “zware armen” krijg. Ik zoek nog steeds naar een specialist die hier de oplossing voor kan vinden want mijn pinkje krijgt er een slecht humeur van en dat is niet goed voor mij……